”که در خواب هم، خواب آن را ندیدند“

نمی‌دانم چرا... دلم برای انسان‌ها و محال‌های مشترکشان می‌سوزد،

غیرممکن‌هایی که همه‌ی‌شان آرزو می‌کنند.

نمیدانم نقص طبیعت است یا تقصیر از ذهن بشر...

وگرنه، کدام ماهی و درخت و پرنده‌ایست که لذت یا تصمیمی را در گذشته‌اش جا گذاشته،

و آهِ برنگشتن زمان روی دلش باشد؟

یا گوزنی که بخواهد چشمانش را ببندد و‌ وقتی باز کند، که تنگناها و دلتنگی‌هایش تمام شده باشد؟

اصلا دشت و دریاچه‌ای هست که بخواهد برای تحقق یک ”ای کاش“ بمیرد؟

حتی... هیچ پلنگی،  در حسرت پرواز... نمرده است!