تا آخرِ عمر... با خوبی و خوشی بمیریم

چشمتان را می‌بندید؛... فکر می‌کنید نور همه جا را فراگرفته... یک عالمه پَرِ قو دارند در هوا شنا می‌کنند‌... دامنتان تا قطب جنوب کشیده می‌شود... بوی رزهای فرانسوی توی دستتان در فضا پیچیده... انگشتانتان به بازوی کسی happily ever after چسبیده...!

کافیست چشمتان را باز کنید؛... می‌بینید نورِ زیاد، برق جوشکاری بوده... یک عالمه کُرک فرش در هوا شناور بوده، موی گربه بوده، دم روباه بوده!... روی دامنتان، جای دندان سگ های قطبی است... چقدر چین به اعصابتان افتاده... چقدر روحتان چروک شده است... چقدر هیچکس به شما ربطی ندارد... چقدر شما به خودتان ربطی ندارید... شکوه و استقلالتان را از دست داده اید، فدای هیچ‌کس کرده اید. و رزها... توی دستتان پلاسیده اند. خیلی هم رمانتیک‌.

ببین من چه با تو حرف نمیزننننم😒

من امشب می‌خواهم تنها باشم. و در تختم و گوشی‌ام و خودم فرو روم... و سرما نخورم... بعدش بادمجون میل کنم...بعد باز در یک چیز نرمی فرو روم...و گزارش آز ننویسم و درس نخوانم. این برنامه ی من است. اما هم اتاقیم این ها را نمی‌فهمد و هی باهام حرف‌های مسخره می‌زند... هی می‌آید تو دهنم و ویروس‌هایش را درجهتم انتشار می‌دهد. هی می‌خواهد با آن یکی هم اتاقی بدبخت حرف نزند. چون دوستش ندارد. و میل به تنهایی من باید تاوان این دوست نداشتن را پس بدهد.

بیییییب!

با ادب بودن سخت است وقتی این همه فحش و اصطلاحات زشت و به دردبخور جالب وجود دارند که حق مطلب را ادا می‌کنند. و وقتی کسی مثل من، هم بخواهد از آن ها استفاده کند و هم بی ادب نباشد، معادل سازی می‌کند و مثلا می‌گوید:”شما خیلی خشتِ خام تناول فرمودید که فلان کار را کردید.“ که حق مطلب را ادا نمی‌کند و خوردنی موردنظر تا بخواهد به صاحبش برسد، یخ کرده و از دهن افتاده است. اما منظور شما بالاخره پس از چند قرن که جمله را تمام کردید، فهمیده می‌شود و بازهم شما بی ادب شناخته می‌شوید|: