«خداوندا! این بنده‌ی توست. و فرزند بنده‌ی تو و فرزند کنیز توست.
که به سوی تو فرود آمده! و تو بهترین کسی هستی که به سویت فرود آیند.
[خداوندا ما جز نیکی از او نمی‌دانیم! و تو از ما به او آگاه‌تری.]
پروردگارا! اگر نیکوکار است، بر نیکی‌اش بیفزا. و اگر بدکار است از او درگذر... و او را بیامرز و نزد خود در بالاترین جایگاه‌ها قرارش ده...»
+از نماز میت
+کاش صداقت زنده ها کار دستم ندهد!
در راستای پست قبل عارضم که...شاخی که من باشم، اصولا راه سخت رو انتخاب میکنم. ولی نکته اینجاست که راه سخت لزوما راه درست نیست. حتی ممکنه ”مال رو“ باشه!! تازه اگرم درست باشه وقتی شما رو به مقصد می‌رسونه که پا به پای سختیش بیای. نه اینکه تحت هر شرایطی یه پلاستیک بذاری زیرتو لیز بخوری پایین.
اینه که... من الان با کف، خوردم به صخره‌ها!
+عنوان: باخودمم
+ حتی می‌تونه ادامه‌تر داشته باشه.
بهترین دیالوگ scent of a woman برعکس چیزی که خیلیا میگن، اونجایی نیست که آل‌پاچینو- این بازیگر قوی و هنرمند فیلم‌های قوی اما نا تمیز!- میگه: ”تا حالا سرت رو تو موهای یه زن فروبردی؟ دوست داری تا آخر عمر... “
بلکه اونجاییه که میگه:
”بدون استثنا، همیشه میدونستم راه درست کدومه. میدونستم ولی هیچوقت انتخابش نکردم.
میدونی چرا؟ چون لامصب خیلی سخت بود.“
+"I always knew what the right path was, with no exception. I knew but I never took it. You know why? it was too damn hard!
+ادامه دارد!
گویا زمستان کم کم دارد به غیرتش برمی‌خورد. دلش میخواهد یک چشمه‌ای از خودش نشان دهد. خدا رو شکر. شخصا دیگر قدرت ادامه دادن پاییز را نداشتم. بخصوص که به نظرم محتوای کافی برای چاپ کتابم با عنوان ”سگ شانسی‌های پاییز ۹۶“ تامین شده باشد. لیست و مدارکش موجود است. شاید بی اهمیت‌ترین نمونه‌اش این بود که پنل سایتی که یک‌جورهای برایم محل کار محسوب می‌شود، ناگهان تصمیم گرفت دیگر برای من باز نشود. به هر در و پنجره‌ای که بلد بودم زدم. مثلا مرورگرهایم را آپدیت کردم. و چیزی که دراین میان برایم جالب است،
بیریخت شدن لوگوی آپدیت برنامه‌هاست.
انگار مایکروسافت و گوگل با کانون پرورشی فکری کودکان سعودی قرارداد بسته‌اند.
(فقط کافیست نگاهی به برنامه‌ی کروم یا مثلا کا ام پلیر بیندازید|: )
از دیگر خاطرات شیرین پاییزی میگذرم. محتوای کتابم لو می‌رود. چه اینکه شرح دادنش از حوصله‌ی خودم هم خارج است😒
فقط بدانید محتوی چندین مورد شبیه و از جنس اینکه مثلا فرض کنید آخرین نفر یک صف نه چندان طویل باشید، اما چننندین ساعت به امید رسیدن به آنچه تمنا کرده‌اید با خوش‌حالی منتظر بمانید. عدل نوبت شما که می‌رسد بگویند:
تمام شد!
+عنوان: رحمت به روحِ هنر، ”شهریارِ“ شعر