چند دقیقه به ته خط

احتمالا از یک جایی به بعد باید کنترل را کنار گذاشت. تکیه داد و زنجیره‌ی تحقق اگر و آنگاه‌ها را تماشا کرد، و گذاشت اتفاق‌ها خودشان بیفتند.

من اینطور نیستم. از یک جایی به بعد دیوانه‌تر می‌شوم. کنترل را پرت می‌کنم به طرف کائنات و فریاد می‌زنم:  ”یا الان... یا هیچوقت!“

سپس هیچ واکنشی دریافت نمی‌کنم.

و درحالی که به شدت کنف شده‌ام، مجبورم برگردم سرجایم، فرمول‌ها را زیر فرش پنهان کرده، و در ایکس و ایگرگ افتادن اتفاق‌ها دخالت نکنم!