کافر اگر بود به رحم آمده بود؟ مطمئن باش!
نه بی‌احساسم... نه سنگدل... نه بی‌وفا...
و با هربار شکستن تو... خودم به اجزای روحم متلاشی شده‌ام، تمام خاطراتم را دوره کرده‌ام... تمام زندگی‌ام را تا آخر، دویده‌ام.... به تمام لحظه‌های عمر تو تجزیه شده‌ام. ملتهب شده‌ام، تب کرده‌ام و ذوب شده‌ام به سال‌های بعد از خودم، به سال‌های بعد از تو... به مردگی، به مرگ.
به راه‌هایی که نداشته‌ام فکر کرده‌ام، به روز‌هایی که نمی‌توانیم تجربه کنیم، به لحظه‌هایی که نمی‌توانیم کنار هم باشیم، به طبیعتی که نمی‌توانیم تغییر دهیم، به واقعیت‌هایی که مجبوریم بپذیریم....
به همه چیز فکر کرده‌ام... و تمام این راهِ به بن‌بست رسیده ی خیس ناهموار گِلی را ”تنها“ برگشته‌ام... و تو فقط همان ”نهِ“ تلخ یخ‌زده را هربار شنیده‌ای. راحت به عاشق بودنت رسیده‌ای و فقط به همان فکر کرده‌ای. رها و آزاد در رنج شیرینت حل شده‌ای. و درست جایی که همه‌ی جهان با تو باشد ایستاده‌ای. جایی که تمام آواز‌ها، شعرها، فیلم‌ها و رمان‌ها به نفع تو باشد.
بالاخره یکی از ما باید منطقی فکر کند... هرچند تمام شعرهای دنیا تا ابد علیه‌ش باشد!
تو راحت باش! شاعر شو، مظلوم جهان باش...دل‌شکسته‌ی محبوب خدا باش که صدایت شنیده می‌شود . و تا آخر عمر معشوق سنگدل بی‌وفا را لعنت کن! ویک روز... -شاید سال‌ها بعد از این- به‌جایی برس که فکر کنی؛ چقدر بهتر شد! وای... چه خوب شد که نشد! روزی هزاااربار حکمت خدا را شکر کن...
و مامور خدا را از یاد ببر! (:
یکی از ما باید ، به یک روز -شاید سال‌ها بعد از این-
فکر کند.